10

Patrząc prosto w jego oczy powoli pokręciłam głową.
-Dlaczego?- wyszeptał.
-Jesteśmy pijani- odpowiedziałam, próbując trzeźwo myśleć- To nie jest dobry pomysł...
-Nie kocham już Aśki- wypalił.
-To nic nie zmienia- powiedziałam, kładąc dłoń na jego policzku.
-Jestem głupi...- westchnął po dłuższej chwili, po czym natychmiast zerwał się z łóżka siadając na jego skraju i opierając przedramiona o kolana.
-Przestań, nie jesteś głupi- powiedziałam, klękając tuż za nim. Zapadło milczenie, które dla mnie trwało wieczność. Delikatnie położyłam dłoń na szerokich plecach Bartka.
-Nie gniewaj się na mnie- poprosił.
-Nie gniewam się- szepnęłam- Chodź, idziemy na dół- pociągnęłam go za rękę w stronę drzwi, po drodze zakładając buty.

W poniedziałek przed południem byliśmy już z powrotem w Bełchatowie.
Jeśli chodzi o to, co wydarzyło się w sobotni wieczór... Cóż, nie rozmawialiśmy o tym i udawaliśmy, że nie miało miejsca. Tak, chowaliśmy głowę w piasek, ale szczerze mówiąc- nie było czego roztrząsać.
Po powrocie do domu Karola wzięłam szybki prysznic i wstawiłam pranie. Następnie zrobiłam sobie kawę, chwyciłam jakieś modowe czasopismo i z zamiarem lekkiego odmóżdżenia się, wygodnie rozsiadłam się w miękkim fotelu. Moja sielanka nie trwała jednak długo, ponieważ już po chwili do salonu wparadował Karol z szerokim uśmiechem na ustach.
-Hej!- powiedział dziarsko i zajął miejsce na pufie naprzeciwko mnie.
-Heeej?- bardziej zapytałam niż odpowiedziałam- Dlaczego jesteś w takim dobrym humorze? Bartek wpadł pod autobus?- uniosłam jedną brew, przyglądając mu się uważnie.
-Nie. Choć nie ukrywam, że bardzo ułatwiłoby mi to życie- przeniósł wzrok w bok i uśmiechnął się lekko, jakby bardzo spodobało mu się to, co właśnie powiedziałam.
-Do rzeczy- ponagliłam go.
-A tak... Doszedłem do wniosku, że mimo tego że mieszkamy razem, to prawie się nie znamy. Dlatego pomyślałem, że moglibyśmy...- Karol jednak nie zdążył dokończyć, co byśmy mogli, bo rozległ się głośny sygnał mojego telefonu.
-Przepraszam, zaraz wracam- odrzuciłam gazetę na stół i zerwałam się, biegnąc w stronę kuchni, gdzie na stole leżał aparat. Spojrzałam na wyświetlacz: ''Bartuś''. Sam się tak zapisał, żeby nie było.
-Halo?- rzuciłam do słuchawki.
-Hej, Natka, jak leci?- usłyszałam jego wesoły głos.
-Hej, no jakoś... A u ciebie?- odpowiedziałam niepewnie. Coś się kroiło.
-Robisz coś?- zapytał, ignorując moje pytanie.
-Ee, no aktualnie to nic szczególnego- odrzekłam zgodnie z prawdą.
-To może masz ochotę na obiad? Czy coś takiego...
-Tak. W sumie dlaczego nie- odpowiedziałam wesoło.
-Świetnie!- wydawał się być bardzo zadowolony- To moglibyśmy coś ugotować razem... Znaczy ja dla ciebie- dodał szybko, a ja mimowolnie szeroko się uśmiechnęłam.
-Brzmi super- uśmiech nie schodził z mojej twarzy.
-Będę musiał wykorzystać twoje auto- westchnął.
-Masz pustą lodówkę, prawda?- zapytałam rzeczowo.
-Nie, wcale nie- natychmiast zaprzeczył- Jest kostka masła i światło- oczami wyobraźni widziałam jak się uśmiecha. Zaśmiałam się cicho.
-Dobra, to przyjeżdżaj, czekam- rzuciłam i zerwałam połączenie- Przepraszam, już jestem- powiedziałam, ponownie wkraczając do salonu- O czym my to...?
-Właśnie miałem zaproponować ci wypad na jakiś fajny obiad, a potem może kino...
-Eee- zupełnie nie wiedziałam, co powiedzieć. Czy on właśnie proponował mi randkę? -Kurczę, Karol, gdybyś zapytał minutę wcześniej... Właśnie się umówiłam- westchnęłam, pokazując mu trzymany w dłoni telefon.
-Z Bartkiem?- zapytał, mrużąc oczy, a ja niepewnie pokiwałam głową- Nie przejmuj się... Innym razem...- wstał z pufy i nogą podsunął ją pod ścianę.
-Karol, ja przepraszam...- powiedziałam,  również wstając. Nie wiedziałam dlaczego go przeprosiłam. Przecież niczym nie zawiniłam...
-Daj spokój- odpowiedział, a przez jego twarz przemknął cień uśmiechu- Wiem, że nie powstrzymam cię od spotykania się z nim... I życzę wam wszystkiego dobrego, naprawdę- nie wiedzieć czemu zabrzmiało to bardzo szczerze- Tylko błagam, uważaj- złapał moje dłonie i przesadnie długo patrzył w moje oczy.
-Jasne, jasne- burknęłam, odwracając spojrzenie. W końcu ile można słuchać tej samej śpiewki?
-I dla ścisłości- to nie była propozycja randki- spojrzał na mnie wymownie- Spotykam się z Zosią... No wiesz, tą dziewczyną, z którą byłem na weselu Pita...
Pokiwałam głową.
-W takim razie cieszę się, że nie muszę dawać ci kosza- uśmiechnęłam się szeroko.

Pół godziny później razem z Bartkiem byliśmy już w pobliskim supermarkecie. Ja musiałam pchać wózek, ponieważ gdyby Kurek chciał to robić, musiałby iść zgięty w pół. Siatkarz szedł parę kroków przede mną i co chwila dorzucał coś do koszyka, ja jednak nie zwracałam na to większej uwagi.
Gdy w końcu stanęliśmy przy kasie, wózek był pełen i kasjerce zajęło trochę czasu, nim nabiła ceny wszystkich produktów.
-Natalka, wiesz co... Ja przyprowadzę bliżej auto, a ty zapłać, dobrze?- wyjął z tylnej kieszeni spodni czarny skórzany portfel i podał mi go z uśmiechem. Lekko pokiwałam głową, zdziwiona faktem, że tak mi ufa; zobaczyłam bowiem, że znajdują się w nim wszystkie dokumenty.
-Sto czternaście złotych i siedemnaście gorszy- wyrecytowała kasjerka. Zapłaciłam i zapakowałam zakupy z powrotem do wózka, po czym z niemałym trudem wypchnęłam go przed sklep. Bartek stał oparty o bagażnik mojego auta i ze zbolałą miną trzymał się za łydkę.
-Co się stało?- zapytałam zostawiając wózek i biegnąc w jego stronę.
-Nic, nic. Źle stanąłem, gdy biegłem...- odpowiedział, prostując się.
-Co? Gdzieś ty biegł?- zapytałam zdziwiona i jednocześnie przerażona. Ojciec udusi mnie za kontuzjowanie jego zawodnika. Klęknęłam przy nim i niezbyt wiedziałam, co ze sobą zrobić.
-No po kwiatki dla ciebie...- dopiero teraz zauważyłam bukiet pięknych czerwonych tulipanów w jego dłoni, którą wskazywał na mężczyznę z naręczem takowych.
-Ojej...- wyrwało mi się- Bardzo dziękuję- odpowiedziałam wstając.
-Bardzo proszę- podał mi je z uśmiechem- Nie pytaj, jaka była jego mina, gdy płaciłem dwuzłotówkami wydobytymi z kieszeni płaszcza...
-O właśnie, proszę- podałam mu jego portfel, po czym powąchałam kwiatki przymykając powieki. Pachniały przepięknie. Poczułam piekące spojrzenie Bartka i natychmiast przeniosłam na niego wzrok. Ten uśmiechnął się lekko, po czym powiedział:
-Przyprowadzę ten wózek- i udał się w stronę wejścia do marketu. Otworzyłam bagażnik i przysiadłam na nim, nie przestając wąchać tulipanów. Kurek zdobył się na naprawdę piękny gest. Zdziwiłam się, gdy po upływie dłuższej chwili siatkarz nadal nie nadchodził. Podniosłam głowę i wodziłam wzrokiem w jego poszukiwaniu. Stał przed wejściem do sklepu wesoło rozmawiając z jakimś mężczyzną. Facet wyglądał na zaniedbanego. Miał na sobie grube warstwy brudnych ciuchów, na głowie wysłużoną czapkę, spod której wystawały długie i sklejone włosy, a na twarzy potężny zarost. Bartek przyjacielsko się do niego uśmiechnął, powiedział coś i ruszył w moją stronę.
-Natalka, możesz to zapakować?- zapytał- Ja zaraz wrócę- bez słowa skinęłam głową i położyłam kwiatki na tylnym siedzeniu samochodu, nie spuszczając jednak wzroku z siatkarza. Ponownie wrócił pod sklep, do którego następnie wszedł wraz z mężczyzną. Posłusznie zapakowałam zakupy i czekałam oparta o bagażnik. Poprawiłam gruby szal, gdyż strasznie wiało i właśnie wtedy ujrzałam Bartka wychodzącego z supermarketu w towarzystwie owego zaniedbanego mężczyzny, który teraz dzierżył w rękach dwie, po brzegi wypełnione jedzeniem, duże reklamówki. Serce zabiło mi jak młotem, gdy dostrzegłam jak wesoło z nim gawędzi, a następnie przyjaźnie żegna. Szczerze mówiąc nie mogłam opanować wzruszenia i ukryłam twarz w szalu, widząc zmierzającego w moją stronę siatkarza.
-Coś się stało?- Kurek położył dłonie na moich ramionach. Lekko pokręciłam głową i wtuliłam twarz w jego kratkowaną koszulę, wystającą spod do połowy rozpiętego płaszcza.
-Natalka, dlaczego płaczesz?- chwycił moją buzię w swoje wielkie dłonie i ze szczerą troską malującą się na twarzy spojrzał w moje oczy tak, jakby chciał przez nie zajrzeć w moje myśli.
-N... Nie wiem- odpowiedziałam zgodnie z prawdą- Po prostu jesteś bardzo dobrym człowiekiem i cieszę się, że cię poznałam- wyszeptałam. Bartek lekko ucałował moje czoło, po czym przyciągnął mnie do siebie, zamykając w niedźwiedzim uścisku.
-Tak mnie wychowano. Mam więcej, więc muszę pomagać tym, którzy mają mniej...- powiedział w moje włosy- A teraz wsiądźmy już do samochodu, bo jest okropnie zimno.

Dwadzieścia minut później wypakowywaliśmy już zakupy w mieszkaniu Bartka.
-Już jestem- oznajmił, wkraczając do kuchni w okularach z czarnymi oprawkami na nosie.
-Od kiedy ty nosisz okulary?- zapytałam zdziwiona.
-Od jakichś dziesięciu lat...- odpowiedział, biorąc ode mnie naręcze warzyw- Zazwyczaj noszę soczewki. Są wygodniejsze, ale bardzo podrażniają oczy...
-Uroczo wyglądasz w tych okularach- wypaliłam i już po chwili poczułam jak się czerwienię- Masz jakiś wazon?- zapytałam wskazując na kwiaty, usilnie próbując zmienić temat- Nie chcę żeby zwiędły.
-Jasne- uśmiechnięty od ucha do ucha siatkarz bez trudu sięgnął flakon stojący na najwyższej kuchennej półce.
-Super- mruknęłam, wstawiając kwiaty do wody. Postawiłam je na stole, bo idealnie tam pasowały- Co jemy?- stanęłam za Bartkiem i wychyliłam głowę zza jego ramienia.
-Lubisz krewetki?- zapytał, obracając się w moją stronę.
-Nie wiem- wzruszyłam ramionami- Jadłam je tylko raz i w dodatku przygotowała ja moja mama- skrzywiłam się na samą myśl o tym paskudnym posiłku.
-W takim razie mam nadzieję, że cię do nich przekonam- uśmiechnął się szeroko i zajął krojeniem czegoś na drewnianej desce. Usiadłam na blacie tuż obok niego, co chwila podskubując mu coś do przekąszenia. Przyglądałam się uważnie jego ruchom. Był wielki, a mimo to poruszał się po kuchni z niewymuszoną gracją, dokładnie wiedząc, kiedy schylić głowę, by nie uderzyć w okap.
-Powiedz mi coś o sobie. Tak mało wiem...- powiedziałam nagle.
-A co chcesz wiedzieć?- zapytał, podnosząc na mnie wzrok.
-Wszystko- wzruszyłam ramionami.
Bartek przez chwilę zamyślił się, następnie pokiwał głową i zaczął mówić:
-Urodziłem się w Wałbrzychu. Jestem od ciebie dwa lata starszy... Mój tata był siatkarzem i to dzięki niemu jestem tu gdzie jestem, bo to on od najmłodszych lat oswajał mnie z halą... No co tam jeszcze...- wrzucił parę produktów na patelnię, aż wszystko zaskwierczało- Jestem strasznym bałaganiarzem. Poważnie- spojrzał na mnie- Zapytaj Pita ile razy chciał mnie wywalić z pokoju na zgrupowaniu. Zachichotałam. Słuchając go z uwagą, spijałam każde słowo z jego ust- Często krzyczę i przeklinam...
-Co?- zapytałam zdziwiona, zatrzymując szczyptę parmezanu w połowie drogi do ust.
-Ja wiem, że ty tego nie widzisz...- chyba lekko się zarumienił- Ale naprawdę często się wściekam i dość łatwo wyprowadzić mnie z równowagi. Szczególnie, gdy coś mi nie wychodzi...- kilkakrotnie zamrugał powiekami- Uwielbiam czekoladę, lody truskawkowe, colę i frytki.
Przewróciłam oczami.
-Czy wy przypadkiem nie powinniście odżywiać się zdrowo?- zapytałam.
-Kto o to dba- wzruszył ramionami- Ważne żeby za dużo masy nie weszło- pieszczotliwie poklepał się po brzuchu, a ja cicho się zaśmiałam- Jestem strasznym leniem... No i boję się latać samolotami- skwitował- Wystarczy tyle?
-Wystarczy- zapewniłam go, przechylając głowę w prawo i przyglądając mu się z uwagą- Ile ty masz wzrostu?
-Dwieście siedem- oznajmił takim tonem, jakby mówił o pogodzie. Ze zdziwienia aż otworzyłam usta- A ty?
-Metr sześćdziesiąt osiem- z zakłopotaniem wzruszyłam ramionami.
-Liliputek- zaśmiał się, a ja żartobliwie uderzyłam go w ramię- Zgadniesz jaki mam rozmiar buta?
Wychyliłam się lekko, by spojrzeć na ziemię.
-Buta?- zapytałam kpiącym tonem- To są kajaki, a nie buty!- prychnęłam- Pięćdziesiąt- w końcu powiedziałam dumnie.
-Skąd wiesz?- spojrzał na mnie zdziwiony.
-Kupowałeś przy mnie buty w Manufakturze, pamiętasz? Ekspedientka o mało nie padła jak to powiedziałeś- uśmiechnęłam się na wspomnienie tego dnia- Dziwne, że w ogóle mieli takie giganty.
-Generalnie to wychodzę z założenia, że rozmiar nie ma znaczenia- spojrzał znacząco na mój dekolt.
-Kurek, zboku!- pisnęłam, zakrywając się swetrem.
-A było tak miło...- westchnął.
-Generalnie, Bartek, to ja bardzo cię lubię- zapewniłam go.
-Wiem- odpowiedział pewnie i uśmiechnął się szeroko.
-Tak? A skąd?- zapytałam podejrzliwie.
-Bo ja wiem- wzruszył ramionami- Wszyscy mnie lubią.
-Generalnie to ja bardzo cię lubię, ale nie dla psa kiełbasa- dokończyłam, wytykając mu język.

-I jak? Smakowało?- zapytał Bartek, gdy po godzinie siedzieliśmy na kanapie w salonie.
-Pyszne było. Naprawdę potrafisz gotować- uśmiechnęłam się szeroko- I przekonałeś mnie do krewetek.
-Bardzo się cieszę- odwzajemnił mój uśmiech i podał mi kieliszek z czerwonym winem, stojący na szklanym stoliczku przed nami. Upiłam łyk, stale czując piekące spojrzenie Bartka na policzku.
-Stało się coś?- zapytałam, zerkając na niego. Wyglądał na zmartwionego. Pokiwał głową i zagryzł dolną wargę. Wyglądał tak pociągająco, że nieświadomie lekko uchyliłam usta i wpatrywałam się w niego, jak w najpiękniejszy obrazek. Po chwili jednak lekko potrząsnęłam głową, sprowadzając się na ziemię.
-Chciałem porozmawiać o tym, co stało się w sobotę... Na weselu Pita- powiedział nieśmiało.
-Nie ma o czym mówić, serio...- stwierdziłam stanowczo- Byliśmy pijani. Do niczego nie doszło.
-Ale wstyd mi...- powiedział cicho, spuszczając wzrok.
-Nie ma sprawy, daj spokój- położyłam dłoń na jego ramieniu, uśmiechając się przy tym pokrzepiająco. Bartek kiwnął głową.
-Może coś obejrzymy?- zaproponował.
-O, super!- ucieszyłam się. Podciągnęłam kolana pod brodę i patrzyłam jak wstaje i podchodzi do półki pełnej płyt.
-Hmm... Egzorcyzmy Emily Rose?- zaproponował.
-Nie ma mowy, będę się bała- upiłam kolejny łyk wina.
-Nietykalni?
-Świetnie! Pasuje- uśmiechnęłam się szeroko. Po chwili Bartek ponownie usiadł obok z wielką michą popcornu. Położyłam głowę na jaśku znajdującym się na krańcu sofy, nogi ułożyłam na udach chłopaka, który siedział bardzo blisko i usadowiłam miskę na swoim brzuchu.
-Idealnie- mruknęłam.
-Ta jaka wygodnicka- prychnął, splatając dłonie na piersiach.
-Mogę ci się posunąć- zaproponowałam z ustami pełnymi kukurydzy.
-No to ju- rzucił, wpychając się między mnie, a oparcie kanapy.
-Zaraz spadnę- oznajmiłam, czując jak się rozpycha.
-Wcale nie jestem taki gruby!- pisnął cienkim głosikiem, a ja zaśmiałam się cicho.
Film się zaczął, ale jakoś nie mogliśmy skupić się na oglądaniu. Popcorn ciągle nam gdzieś upadał, kilka razy o mało co nie spadłam z sofy, a Bartek stale narzekał na moje wszechobecne włosy.
Westchnęłam, wrzucając do ust kolejną porcję kukurydzy i wbijając wzrok w sufit.
-Okej, jest niewygodnie- stwierdził Kurek, podpierając się na łokciu.
-Mnej masy, wencej łeźby- stwierdziłam, z trudem przełykając popcorn.
-Coś ty powiedziała?- spojrzał na mnie poważnie i już po chwili jego dłonie błądziły po moim brzuchu niemiłosiernie mnie łaskocząc. Z moich ust stale wypływały salwy głośnego śmiechu, przerywane tylko krótkimi przerwami na zachłanne zaczerpnięcie oddechu.
-Już nie mogę, przestań!- pisnęłam, a miska z popcornem wylądowała na ziemi.
-No pięknie, jeszcze bałagan mi narobiłaś- burknął, udając nadąsanego.
-Przepraszam- szepnęłam z udaną skruchą, stale próbując uspokoić oddech, jednak już po chwili na mojej twarzy wykwitł zdradziecki uśmiech.
-A potrafisz ładniej przepraszać?- zapytał chytrze,a jego twarz powoli zbliżała się do mojej.
-Chyba potrafię- wymruczałam, chwytając jego buzię w swoje dłonie i składając na jego miękkich ustach delikatny pocałunek- Czujesz się ułaskawiony?
Bartek nie odpowiedział, tylko ponownie przywarł do moich ust. Jęknęłam cicho czując jego ciepły język rozchylający moje wargi. Czułam jego okulary wbijające się w moje policzki, więc szybko je zdjęłam i odwzajemniłam namiętny pocałunek jakim mnie obdarzył. Po chwili lekko się odsunął i kilkakrotnie zamrugał.
-Teraz owszem- przyznał, a na moich policzkach wykwitł pąsowy rumieniec.
-Ładnie wyglądam?- zapytałam, zakładając jego szkiełka.
-Nie wiem, bo nie widzę zbyt ostro, ale pewnie tak. Jak we wszystkim- uśmiechnął się, ukazując rządek białych zębów- Chodź, pójdziemy lepiej na spacer- zaproponował, wyciągając dłoń po swoje okulary.
-Trzeba posprzątać- wskazałam na leżący na białym dywanie popcorn.
-Później- machnął ręką, wstając, uważając przy tym, by nie wdepnąć w żadne ziarno.


Wieczór był wyjątkowo zimny i choć byłam naprawdę ciepło ubrana, a pod płaszczem miałam dodatkowo bluzę Kurka, było mi dość chłodno.
W milczeniu szliśmy przez parkową uliczkę. W okolicy było na tyle cicho, że słychać było jedynie szelest naszych kurtek. Chyba nieszczególnie przeszkadzał nam brak rozmowy, bo żadne z nas nie paliło się, by ją rozpocząć. Po prostu upajaliśmy się swoim towarzystwem i miałam wrażenie, że oboje czerpaliśmy z tego przyjemność.
-Natalka, wiesz, że nie zaprosiłem cię na to wesele tylko dlatego, że nie miałem z kim iść?- zapytał w końcu, a ja spojrzałam na niego niepewnie. Zatrzymał się przede mną, torując mi dalszą drogę. Zawahał się i przez chwilę znowu panowała cisza- Zaprosiłem cię, ponieważ uwielbiam spędzać z tobą czas. Wiem jak to brzmi, przecież tak krótko się znamy...- na moment obrócił głowę w drugą stronę i uśmiechnął się pod nosem- Kocham patrzeć jak się śmiejesz, jak się na mnie złościsz i kiedy masz ochotę mnie pobić za moje głupkowate wybryki- mówił cicho i powoli, a ja miałam wrażenie, że z każdym kolejnym słowem rosnę o kilka centymetrów - Uwielbiam twój cięty język, riposty... To, że nie umiesz grać w siatkówkę. To, że jesteś liliputem... Całą cię ubóstwiam- ostatnie zdanie wyszeptał. Zupełnie mnie tym rozbroił. Zabrakło mi słów. Nie wiedziałam co powiedzieć. Ze zdziwienia aż otworzyłam usta, ale nie wypłynęło z nich ani jedno słowo. To, co powiedział, było najpiękniejszym wyznaniem, jakie w życiu usłyszałam. Wyznaniem. Ale właściwie czego? W mojej głowie tłukło się coraz więcej niewiadomych.
-Przepraszam, nie umiem mówić o uczuciach... Pewnie zabrzmiało to jak jakaś słaba hiszpańska telenowela- westchnął, przykładając dłoń do swojego czoła i poprawiając szarą czapkę w stylu beanie, która lekko zsunęła się na oprawki okularów.
-Nie, nieprawda- zaprzeczyłam cicho. Nie wiedziałam, co powinnam powiedzieć. Zupełnie mnie zniszczył. Wbiłam wzrok w swoje buty, przez chwilę próbując zebrać myśli.
-Lubię cię, Bartek- wydusiłam w końcu. Starałam się, aby zabrzmiało to wiarygodnie, bo przecież było to prawdą. Zadarłam głowę, by spojrzeć prosto w jego oczy- Jesteś wyjątkowy, naprawdę... Uwielbiam twoje poczucie humoru, twoje odstające uszka, twoje wielkie kajaki, twoje krewetki, to, że jesteś nieprzewidywalny, a nawet to, że tak bardzo mnie denerwujesz...  Ale przede wszystkim jesteś dobrym człowiekiem i tym kupiłeś mnie w stu procentach- powiedziałam niepewnie, po czym zapadła dłuższa chwila milczenia.
-Jesteś cudowna, wiesz?- wyszeptał, zamykając mnie w niedźwiedzim uścisku. Wtuliłam się w niego najmocniej jak potrafiłam pragnąc, by ta chwila trwała wiecznie. Chyba pomyślałam o tym w złą godzinę, bo już po chwili została przerwana przez donośny dźwięk telefonu siatkarza.
-Odbierz- powiedziałam, odsuwając się nieco. Bartek wzniósł oczy do nieba, dając do zrozumienia, że ten, kto telefonował nie mógł wybrać bardziej nieodpowiedniego momentu.
-Twój tata- powiedział zdziwiony, patrząc na wyświetlacz- Halo?- rzucił do aparatu i zamilkł. Przez tę długą minutę mojego oczekiwania z jego twarzy zniknęły resztki radości, które zostały zastąpione cieniem przerażenia, a następnie smutkiem i rozgoryczeniem- Rozumiem, dziękuję- powiedział w końcu, a ton miał co najmniej dobijający. Wrzucił telefon do kieszeni kurtki.
-Wszystko w porządku?- zapytałam, ale ten nic nie odpowiedział. Odwrócił twarz w bok, a jego szczęki zacisnęły się tak mocno, że mogłam zobaczyć ich dokładny zarys- Bartek, co się stało?!

Dam dam dam dam dam!
Jest 10!
Zdaje się, że wyszedł mi kolejny grubasek i że po raz kolejny będziecie chciały mnie biczować za zakończenie w takim momencie :D

No cóż, niecierpliwie czekam na wasze opinie.

Buziaki, kochane!